Blog 5 - Al final

Adios amigos,

Tijd om mijn vijfde en laatste blog te schrijven vanuit het vliegveld Guayaquil. Vanuit hier vlieg ik via Madrid naar Dusseldorf. En dan.. dan is er echt een einde gekomen aan mijn prachtige tijd in Zuid-Amerika.

Sinds mijn laatste blog heb ik alweer een hoop avonturen beleefd. Zo ben ik beland in een sekshostel waar je per uur moet betalen, half doodgevroren op het hoogste punt van de evenaar, nóg een vulkaan beklommen en afgemountainbiked, leren surfen in het Salou van Zuid-Amerika en heb ik geleerd hoe ik al zwerfhonden van me af kan schudden. Maar ook ben ik begonnen op een nieuwe stageplek.

Mijn nieuwe stageplek was de maternidad Isidro Ayora. Dit is een bevallingskliniek voor de armeren: per maand worden hier 2000 (!!) baby’s geboren. Vrouwen liggen met 10 tegelijk in een zaaltje te puffen, zodra de schedel eruit komt wordt ze naar de bevallingskamer geraced waar ze (vaak samen met iemand anders omdat die daar ook al ligt) gaat bevallen.
Door de onervarenheid van de dokters (gratis kliniek heeft vaak de pasafgestudeerden studenten aan het werk) wordt bijna iedereen ingeknipt. Ook zijn de operatiezalen continue bezet, omdat ze keizersnedes moeten ‘oefenen’ (continue dus ook een boel keizersnedes aan de gang).
Hierna wordt de baby voor 4uur weggenomen van de moeder en gaat deze naar de babyzaal met zo’n 50 anderen. 2 studenten moeten hier de baby’s observeren, maar om eerlijk te zijn kunnen zij helemaal niet op tijd door hebben of bijvoorbeeld een baby stopt met ademen…
Het meest indrukwekkende vond ik dat de maternidad een aparte afdeling heeft voor de bevallen meisjes van 10-19 jaar. Deze is erg groot, met een erg jonge populatie die hier vaak al voor de zoveelste bevalling komt…

Qua avonturen zal ik maar eens beginnen om uit te leggen hoe ik met Irene en Eric (een Amerikaanse vriend uit de jungle) terecht ben gekomen in een sekshotel.
Na de fantastische wedstrijd Nederland - Mexico hadden wij besloten om het feestje voort te zetten in Cayambe: een dorpje boven Quito waar een 12 weken durend feest is ter verering van hun patroonheilige. We dachten dat het wel bekend zou zijn onder de indigenous, maar zoooo bekend… In heel het dorp was geen kamer meer te krijgen om te overnachten. Zelfs de politie besloot ons te helpen en ging met ons rond rijden, op zoek naar een hostel. Op een gegeven moment kregen zij vanuit een andere patrouille wagen de melding binnen dat Denscanso nog een kamer vrij had…
Eenmaal in de kamer bleken hier vreemde voorwerpen in te staan, 18+ afbeeldingen op te hangen en diverse spiegels op het plafond. En om het af te maken: in het midden van de kamer stond voor ons drieën maar 1 klein bed. Ergens hadden ze ons dus verkeerd begrepen. Gelukkig hadden we even later een taxi naar een hostel met wel 3 vrije bedden.

Na een goede nachtrust in Cayambe besloten we de vulkaan te beklimmen. Een camionetta zou ons tot 30 minuten wandelen van de refugio brengen. Helaas waren we na bijna 2 uur wandelen in de regen en kou nog steeds niet daar. Omdat we genoeg hadden van het wandelen, en toch op zijn minst de refugio wilden bereiken, besloten we in de achterbak van een andere camionetta te klimmen. Zo’n 60 koude (zeer koude) minuten later bereikten we refugio: onvoorbereid op zoveel ijs en sneeuw waren we wat te goed geconserveerd. Gelukkig werd in de refugio een haardvuurtje aangestoken, regen we een warm bad en werd ons door 7 aardige Ecuadorianen een lift naar onder aangeboden (ja allemaal in 1 camionetta).

Toch hadden we die week nog niet genoeg van besneeuwde vulkanen gekregen, dus gingen Irene en ik 2 dagen later alweer de Cotopaxi omhoog. Samen met haar vader en zijn vriendin (die zijn hier 2 weken op vakantie geweest). Na de beklimming was het op de mountainbike heerlijk afdalen!

Na al die kou werd het tijd om de warmte op te zoeken. Samen met Gemma, een Engels meisje heb ik op donderdagavond de nachtbus genomen naar Puerto Lopez. Daar aangekomen hebben we een boottrip gemaakt naar Isla de la Plata, onderweg hebben we een heleboel dolfijnen en bultruggen gezien. Op het eiland weer de prachtige blue foot boobie (zelfde als op Galapagos) gespot en op de terugweg prachtige vissen gezien tijdens het snorkelen.

Na deze intensieve dagtrip was het tijd om door te reizen naar Montanita: hier in de volksmond ook wel het Salou van Zuid-Amerika genoemd. Niets was minder waar! Met onze blote voeten in het zand en onder het genot van een verse pina colada dansten we ’s avonds salsa en merengue, om overdag al zonnend hiervan bij te komen. Ook heeft Gemma een poging gewaagd om mij te leren surfen, erg leuk, maar ben niet zo’n talent.

Maar een avontuur dat er toch echt met kop en schouders boven uit steekt is dat van afgelopen weekend: ik ben gaan fietsen met ‘de Rozen’. In mijn vorige blog had ik al aangestipt dat ik deze 2 wereldfietsters had ontmoet in Cuenca: dit was een tussenstop op hun reis van Fin del Mundo (Zuid-Argentinie) naar Mitaddel Mundo (in de buurt van Quito). Afgelopen dagen had ik de eer om hen te vergezellen op de laatste loodjes naar Mitad del Mundo :).
Een Roos was al in Quito, en met haar ben ik (na een nacht in haar tent te hebben gekampeerd in Tumbaco) de andere Roos in Mindo gaan ophalen. Samenvatting van de fietstocht: slapen in tenten en bij de politie is kennelijk geheel normaal, zwerfhonden die nog nooit een fietser hebben gezien en naar je blaffen en op je af rennen rennen moet je gewoon bekogelen met stenen (zo word je niet gebeten en blijf je rabies vrij) en je moet altijd een mes bij je hebben (om al je verzameld eten te kunnen verorberen) en bikini om in beekjes te badderen. Maar met al die prachtige landschappen een hele ervaring! Het fietsen kriebelt in ieder geval weer enorm en ik kan niet wachten om zodra ik thuis ben weer op mijn eigen Trek te springen.

Hasta pronto,
Vera